Brummel rolt van de heuvel

Verveelt schopt Brummel de bladeren omhoog. Stapje voor stapje gaat hij steeds dieper het bos in. Hij wil niet verdwalen en daarom neemt hij de omgeving zoveel mogelijk in zich op.

Opeens staat hij voor een steile heuvel. Daar bovenop staat een opvallende boom. Hij blijft staan en kijkt zijn ogen uit. Wat hem vooral aantrekt zijn de enorme boomstronken, die hier en daar uit de boom spruiten.

Wat zou ik daar graag bovenop willen staan. Zal ik het proberen denkt hij. Vol twijfel of het hem zou lukken, begint hij de heuvel te beklimmen. Hij zwoegt zich naar boven en zijn beentjes voelen al snel zwaar aan. ‘Nog een klein eindje, kom op,’ spreekt hij zichzelf moed in.

Eindelijk is hij boven en hijgend staat hij bij de enorme boomstronken, die van dichtbij nog groter zijn dan hij dacht. Natuurlijk is hij enorm trots op zichzelf. Het is hem toch maar mooi gelukt om met zijn korte beentjes de heuvel te beklimmen. Even moet hij op adem komen en grijpt naar zijn buikje. ‘Ik moet toch een beetje opletten met al dat lekkere eten, mijn buikje is behoorlijk rond geworden. Die honing is wel lekker, maar ik moet er in het vervolg maar niet de hele dag van snoepen. Straks ben ik net zo rond als een olifant,’ spreekt hij zich vermanend toe

Nu hij bovenaan de heuvel staat ziet hij dat deze toch wel erg steil is en beseft dat hij ook nog naar beneden moet. Hij krijgt een beetje last van hoogtevrees. Zijn beentjes trillen en hij voelt zich een beetje licht in zijn hoofd worden.

‘Misschien moet ik voorzichtig op mijn kont naar beneden glijden. Dat moet wel lukken,’ fluistert hij zichzelf moed in.

‘Zo Brummel, heb je jezelf weer eens aardig in de nesten gewerkt. Zie nu maar dat je weer beneden komt,’ roept een grote kraai hem toe.

‘Bemoei jij je nou maar met je eigen nest,’ schreeuwt Brummel hem toe.

‘Kraa, kraa, kraa…. Nou succes er mee,’ krijst de kraai en vliegt weg.